Kwas żołądkowy, a zdrowie

[ramibi]

Dziękuje Ci za odpisanie, znam temat z tego linka, ale nie koniecznie mi pomaga to co tam pisze, mój przypadek jest dziwny, aczkolwiek porównując to z zagranicznymi forami różne ludzie mają przypadki. Pozdrawiam, raczej odpuszcze sobie ta gastroskopie, nie wiem czy jest sens isc pomimo ze nie jest to dla mnie trauma ale po co szukac sobie chorób na siłe

[cedric]

http://billsardiblog.com/death-by-moder ... -blockers/

Śmierć przez współczesną medycynę: Blokery produkcji soku żołądkowego

Problem jest powszechny. Kwas żołądkowy podchodzi do przełyku, powodując pieczenie, które pogarsza się, gdy kładziesz się spać. Początkowy problem zgagi jest teraz skomplikowany przez przerwanie snu . Zrozpaczony pacjent odwiedza lekarza, który bezmyślnie przepisuje silny bloker kwasu zwany inhibitorem pompy protonowej (Prilosec), który całkowicie wyłącza wydzielanie kwasu. Problem rozwiązany. Ale teraz jesteś uzależniony od zakażeń przez całe życie.


Czas upływa. Nie masz pojęcia o długotrwałych i krótkotrwałych skutkach ubocznych powodowanych przez leki blokujące kwas.

Najnowsze badanie ujawnia, że ​​gdy odczuwasz ulgę od zgagi, zwiększasz ryzyko śmierci. Najnowszy opublikowany raport podaje, że ten lek na zgagę zwiększa ryzyko Campylobacter, najczęstszego powodu zatrucia pokarmowego niedogotowanego drobiu. Bloker kwasu również potraja ryzyko dla E. coli. [Daily Mail, 5 stycznia 2017 r.] Są to śmiertelne formy bakterii, szczególnie u osób starszych.

Infekcja Clostridium difficile w domach opieki "śmierć" wzrasta z wykorzystaniem inhibitorów pompy protonowej. [Opinia eksperta Drug Safety of December 2016]

Niedobory składników odżywczych
Niedobór składników pokarmowych spowodowany brakiem kwasu do wchłaniania składników odżywczych z diety lub suplementów jest powszechny w przypadku stosowania inhibitorów pompy protonowej. Na przykład:

Inhibitory pompy protonowej zwiększają ryzyko niedoboru witaminy B12 bardziej niż inhibitory kwasu (blokery histaminowe).

Inną potencjalnie śmiertelną konsekwencją stosowania środków zobojętniających kwas jest niedobór magnezu. Naukowcy błędnie doszli do wniosku, że leki zobojętniające kwas żołądkowy nie stwarzają takiego ryzyka, jak określono w badaniach krwi. Ale tylko 2% magnezu znajduje się w krążeniu krwi, pozostałe w kościach, mięśniach itp. [British Journal Pharmacology, Kwiecień 2016]

Zubożenie magnezu wywołane przez leki blokujące kwasy może mieć śmiertelne konsekwencje sercowo-naczyniowe. [American Journal Cardiovascular Drugs, czerwiec 2016] Jedno z badań wykazało zwiększenie o 317% ryzyka zawału serca i udaru mózgu przy użyciu tych leków na zgagę. [Neurogastroenterology Motility, 30 sierpnia 2016 r.]

Urząd ds. Żywności i Leków musiał wydać środki ostrożności dotyczące dalszego stosowania leków blokujących kwasy. [Current Opinion Gastroenterology, marzec 2016]

Magnez nie jest jedynym minerałem, który jest wyczerpany przez środki blokujące kwasy. Wchłanianie wapnia zmniejsza się do punktu, w którym długoterminowi użytkownicy leków zobojętniających sok żołądkowy odczuwają osłabienie siły kości i zwiększone ryzyko upadków. [Osteoporoza International, kwiecień 2016 r.]

Cynk, minerał, który jest w dużym niedoborze w populacji amerykańskiej, jest wyczerpany przez leki zobojętniające. [Gastroenterology Research, grudzień 2011]

Wiele osób starszych, które już doświadczają niedokrwistości z niedoboru żelaza z powodu przewlekłego stanu zapalnego lub niskiego stopnia, zaostrza swoją chorobę przyjmując leki zobojętniające. [Gastroenterology 24 listopada 2016 r.]

Więcej lub mniej raka?
Zastosowanie blokerów histaminy ma na celu nie tylko łagodzenie objawów palenia, ale także erozji i raka przełyku. Ale inhibitory pompy protonowej zwiększają ryzyko raka żołądka. [Opinia eksperta Drug Safety 2016] Oznacza to zastępowanie choroby, a nie zapobieganie chorobom.

Wpływ na leki
Przy braku kwasu żołądkowego nie dochodzi również do wchłaniania wielu leków.

Łączne stosowanie metforminy, najczęściej przepisywanego leku przeciwcukrzycowego i leków blokujących kwas, jeszcze bardziej zwiększa ryzyko niedoboru witaminy B12. [Clinical Diabetes April 2015]

Wiele osób przyjmuje uzupełniający hormon tarczycy, a jego wchłanianie jest zaburzone przez stosowanie leków zobojętniających. [European Review Medicine Pharmacological Sciences 2014]

Więcej śmiertelnych konsekwencji
Inhibitory pompy protonowej, takie jak Prilosec, wiążą się ze zwiększonym ryzykiem chorób nerek i śmierci. [BMC Nephrology, 3 sierpnia 2016 r.]

Leki zobojętniające sok żołądkowy mogą zwiększać skuteczność leków takich jak rozrzedzająca krew warfaryna, co może prowadzić do wystąpienia działań niepożądanych. [Family Physician Essentials, październik 2013]

Długotrwałe stosowanie inhibitorów pompy protonowej powoduje zwiększone ryzyko upośledzenia umysłowego (demencji) z wiekiem. [JAMA Neurology, kwiecień 2016 r.]

Podsumowując, inhibitory kwasów i blokery są podstawą leczenia zgagi, ale przy ciągłym uzależnieniu mogą zwiększać ryzyko śmiertelnych skutków ubocznych, które są w dużej mierze nieznane pacjentom.

[cedric]

https://pl.wikipedia.org/wiki/Elektrogastrografia

http://psjd.icm.edu.pl/psjd/element/bwm ... jnacki.pdf

http://www.dbc.wroc.pl/Content/2221/03n_Pytr.pdf

[cedric]

http://sygnaturazdrowia.pl/zakwaszanie- ... -know-how/

http://sygnaturazdrowia.pl/mikroskladni ... awiennego/

[blueray21]

Powtarzają ciągle błąd Zięby - NIE ZAKWASZAMY ŻOŁĄDKA OCTEM JABŁKOWYM!!!
Wyłącznie betainą HCL lub kwasem solnym, jeśli ktoś potrafi przygotować sobie odpowiednie stężenie.
Nie chodzi tylko o pH żołądka, chodzi o obecność kwasu solnego w odpowiednim stężeniu.
Poczytajcie sobie po co w ogóle KONSTRUKTOR użył kwasu solnego w organizmie, a nie innej żrącej substancji.

[devi]

Ocet jabłkowy pobudza wydzielanie soku żołądkowego. Sama stosuję po obfitych posiłkach z gorącą wodą (po, bo tak wolę), i działa świetnie, jak żadne zioła (krążą legendy, że spożywała go po swoich ciężkostrawnych posiłkach sama Kleopatra, z korzyścią dla figury )

O occie jabłkowym jest zresztą mowa w pierwszym poście tego tematu.

[blueray21]

Ściema, pobudza na 50%. Na prawdę, pobudzają to, rzeczywiście gorzkie rzeczy, gencjana, piołun i parę innych + witamina B ileś tam - sam muszę sprawdzić bo już nie pamiętam, ale to chyba B5.
OJ ma wiele cudownych wręcz działań i właściwości, ale akurat nie tą w/w.

[devi]

Twoje zapewnienia, że ściema, mają się nijak do rzeczywistości.

[blueray21]

Każdy ma taką rzeczywistość, jaką che mieć i wolny wybór. To wszystko.

Edit: kłania się biochemia.

[Kolendra]

@blu, gorzkie krople z Herbapolu z dziurawcem, gencjaną i miętą m.in. się nadadzą?

[devi]

Kłania się praktyka i doświadczenie.

[blueray21]

@devi, z praktyką i doświadczeniem jest tu ok., kwas solny jest niezastąpiony. Różnicę w zastosowaniu octu i kwasu solnego łatwo jest zaobserwować w ... odchodach.

[devi]

Ja nie twierdzę, że ocet jabłkowy działa tak silnie, jak podany z zewnątrz kwas solny.

Wiem natomiast z własnego doświadczenia i z tego, co czytam, że również działa, i radzi sobie całkiem nieźle, na pewno lepiej niż zioła, z gorzkimi włącznie (i bynajmniej nie jest to efekt placebo).

[blueray21]

Ależ tu gorzkie zioła nie działają bezpośrednio na poprawę trawienia, tylko stymulują wydzielanie własnego kwasu solnego, niestety, zioła jak zioła, zawsze są powolne, ale nie odważyłbym się powiedzieć, że nieskuteczne w tym przypadku.

[devi]

Mechanizm działania gorzkich ziół jest taki sam, jak w przypadku octu jabłkowego, tyle że ocet jabłkowy działa silniej.

[azo]

A Ja ostatnio wypróbowałam radę Pani Kazany dotyczącą ssania kilku kryształków soli kamiennej w celu zwiększenia ilości kwasu solnego w żołądku bo podobno organizm to potrafi momentalnie przetworzyć kiedy ma taką potrzebę. Był taki dzień kiedy głównie z powodu kiepskiego nastroju siedziałam i jadłam co popadło. Po południu pierwszy raz od wielu lat zaczęła Mnie męczyć zgaga (zbyt wiele różnego jedzenia Mi w żołądku pływało i nie dawał rady tego strawić), pod wieczór Mi się przypomniała "metoda", na próbę possałam sól i prawdziwa eureka. Zgaga przeszła w ciągu minuty jakbym użyła sody a nie soli.

Ja OJ używam jednak na pusty żołądek bo z tego co pamiętam on zakwasza tylko skórę zaś wewnątrz jednak ma działanie odkwaszające czyli utrudnia trawienie. Jak dr Czerniak obrazowo to opowiedział kwas w żołądku powinien mieć takie stężenie, że gdyby tam włożyć rękę to wyjęlibyśmy samą kość po krótkim czasie. Mój Były czasem łapał tzw duże ryby, które miały w żołądku prawie całkiem strawione stalowe blachy, z których się zerwały i je potem połknęły.... RANY! I Ja te ryby jadłam idiotka? Przecież ten strawiony metal cholera wie jaki, ołów pewnie też już był w mięsie...

[blueray21]

Więc niech każdy stosuje sobie swoje racje, problemu nie widzę.

Sól jest bazą, z której organizm wytwarza kwas solny, a te grudki, szczypty, czy ssanie soli polecało wiele wschodnich autorytetów i wiedzieli, co mówią.
Dr. Hubert nieco przesadził, nie, aż tak szybko nie żre, zdarzyło mi się wsadzić łapę do łokcia w znacznie większe stężenie, nie specjalnie oczywiście, ale rękawica miała duże pęknięcie. Nie zjadło, część skóry się szybko złuszczyła, te grubsze partie wolniej, ale było żółte, jak niegdyś palce nałogowych palaczy. W wędkarstwie z ołowiu są ciężarki, zwykle nieco od haczyka oddalone i do pyska nie trafiają, jeżeli już to wchłonęłaś, tylko nieco nieorganicznych soli żelaza, zapewne w ilościach życiu nie zagrażających, co zresztą widać.

[grzegorzadam]

tyle że ocet jabłkowy działa silniej.

Silniej niż piołun czy sól ?!
Obawiałbym się tak jednoznacznych osądów, a próbowałem wszystkich wymienionych
oprócz kwasu, nie był potrzebny.

[devi]

Na mnie duuużo silniej.

"Ja OJ używam jednak na pusty żołądek bo z tego co pamiętam on zakwasza tylko skórę zaś wewnątrz jednak ma działanie odkwaszające czyli utrudnia trawienie."

Ocet jabłkowy, podobnie jak sok z cytryny, zakwasza żołądek, ale alkalizuje organizm.

[grzegorzadam]

Tak, używam zamiennie, albo cytrynę, albo OJ, codziennie od lat
Z rana, dla alkalizacji, z sodą i solą + gazowana woda.

[cedric]

https://rozanski.li/42/kwas-siarkowy-w- ... m-halleri/

"Kwas siarkowy w medycynie, Elixir acidum Halleri
Acidum sulfuricum, czyli kwas siarkowy o wzorze sumarycznym H2SO4 był stosowany w medycynie jako lek. Czysty kwas siarkowy ma postać gęstej, bezbarwnej, oleistej cieczy. Kwas siarkowy zanieczyszczony chemicznie przybiera zabarwienie brunatne i był określany w medycynie jako Acidum sulfuricum crudum. Należy do mocnych kwasów, silnie przyciągających wodę, powodujących zwęglenie substancji organicznych, zawierających obok węgla, tlen i wodór.

H2SO4 + 2H2O —> (H3O+)2SO42-
Niedawno czytałem na temat Elixir acidum Halleri (Hallers saure Mischung, Mixtura sulfurica acida), czyli eliksiru Hallera oraz jego zastosowaniu w terapii. Szukałem podstaw do uzasadnienia jego stosowania, próbując wyjaśnić mechanizm działania kwasu siarkowego w ustroju człowieka. Eliksir Hallera to mieszanina kwasu siarkowego z etanolem (1:3). Przechowywano go w szklanych butelkach z korkiem docieranym. Podawano w dawce 200 mg 3 razy dziennie przy krwotokach z przewodu pokarmowego, macicy i płuc. Miksturę opracował lekarz szwajcarski, zresztą znakomity anatom Albrecht von Haller (1708-1777).

Albrecht von Haller
Albrecht von Haller

Zatem jak eliksir działał i czy w ogóle działał? Długo szukałem i znalazłem. Wiadomo, że na przewód pokarmowy wpływał ściągająco, powodując obkurczenie naczyń krwionośnych, co mogło sprzyjać zahamowaniu krwawienia. Jak jednak mógł oddziaływać na krwotok maciczny albo płucny? Okazuje się, że kwas siarkowy zwiększa liczbę trombocytów, czyli płytek krwi. Nawet przy zatruciach kwasem siarkowym stwierdza się to w morfologicznych badaniach krwi.Eliksir Hallera był lekiem oficjalnym, farmakopealnym, stosowanym również w Polsce. Obejmowała go Farmakopea Szwajcarska 4 (Pharmacopoea Helvetica Quarta), obowiązująca do 1933 roku.Oczywiście nie mieszano stężonego kwasu siarkowego ze spirytusem, bo dochodzi wtedy do wybuchu lub zapłonu. W użyciu był Acidum sulfuricum purum dilutum, który sporządzano poprzez zmieszanie 1 części kwasu siarkowego z 5 częściami wody destylowanej. Zarówno Acidum sulfuricum dilutum, jak i eliksir Hallera aplikowano do niewielkiej ilości wody i dopiero wtedy wypijano.

W okresie międzywojennym kwas siarkowy podawano doustnie przy przewlekłym reumatyzmie. Podczas gorączki zalecano często miksturę: Acidum sulfuricum dilutum – 1 część, syrop malinowy – 20 części, woda destylowana – 179 części; 2-3 razy dziennie doustnie 1 łyżka stołowa płynu.

Acidum sulfuricum dilutum wydawano w aptekach po 20 g w buteleczkach; dawkowano doustnie po 10-20 kropli na wodzie z cukrem (2-3 razy dz.). Ponadto mieszano Acidum sulfuricum dilutum z winem (1:3) i zażywano po 10-20 kropli 2-3 razy dziennie. Wreszcie mikstura: acidum sulfuricum dilutum 5 części + syrop malinowy 45 części (3 razy dziennie 1 łyżeczka doustnie), przy reumatyzmie i gorączce.

Rp. Mikstura z XIX wieku, oficjalna
Napar ze sporyszu 4,0 g surowca na 150 ml wody
Elixir acid. Halleri 4,0
Syr. rubii idaei (syrop malinowy) 30,0
M.D.S. Co 2 godziny 1 łyżka stołowa przy krwiopluciu.

Rp. Mikstura z XIX wieku, oficjalna
Odwar z płucnicy islandzkiej (porost islandzki) 4 g na 180 ml wody
Elix. acid. Halleri 2,0
Sir. simpl. (syrop) 15,0
M.D.S. Co 2 godziny 1 łyżka stołowa przy polucjach (zmazy nocne, nasieniotok).

Kwas siarkowy rozcieńczony podawano również przy zatruciach preparatami ołowiu i przy słabym trawieniu oraz braku apetytu. Stężony kwas siarkowy służył do wypalania narośli, brodawek, kłykcin oraz przyżegania kikutów (np. po amputacji). W kosmetyce stosowany był do peelingu i wybielania skóry oraz jako środek ściągający i antyseptyczny. Wreszcie Acidum sulfuricum crudum (witryolej) wykorzystywano do odkażania organicznych odpadów szpitalnych i odchodów. Tanim środkiem odkażającym w XIX wieku był również Acidum sulfo-carbolicum, czyli kwas siarczano-karbolowy (roztwory 2-4%)."

Czytam sobie w wolnych chwilach ciekawą książkę

https://www.amazon.com/Lord-Liu-Chuns-S ... 1450235328

i prawie wszystkie terapie związane są z rewitalizacją żołądka i wyzwoleniem głodu. Głód jest kluczem do wyzdrowienia. Podstawą leczenia była zupa stymulująca apetyt, rośliny ,przyprawy i skóra świńska bez tłuszczu oraz ścięgna zginaczy (bovine flexor tendon)

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10546658

Clin Orthop Relat Res. 1999 Oct;(367 Suppl):S344-55.
Proteins in the tensile region of adult bovine deep flexor tendon.
Vogel KG1, Meyers AB.

https://www.sciencedirect.com/science/a ... 9014004072

Journal of Biomechanics
Volume 47, Issue 12, 22 September 2014, Pages 2869-2877
Journal of Biomechanics
Different regions of bovine deep digital flexor tendon exhibit distinct elastic, but not viscous, mechanical properties under both compression and shear loading
Author links open overlay panel FeiFangAmrita S.SawhneySpencer P.Lake

Jeśli wg Pana Liu Chun osoba nie odzyskiwała głodu była na straconej pozycji. Jest dużo odniesień i odkryć Pana Liu Chun z obecnymi badaniami .

[cedric]

http://rozanski.li/286/kwas-mlekowy-jako-lek/

"Kwas mlekowy jako lek
Kwas mlekowy – Acidum lacticum, CH3.CH(OH)COOH, czyli kwas alfa-hydroksy-propionowy jest używany do dziś w recepturze jako gęsta ciecz o koncentracji 50 i 85%. Po rozcieńczeniu z wodą i podaniu doustnym (10-20 kropli 10% kwasu mlekowego) pobudza wydzielanie soku żołądkowego bogatego w pepsynę aktywną. Zakwasza treść pokarmową ułatwiając trawienie białek i polisacharydów. Działa prebiotycznie ułatwiając rozwój saprofitycznych bakterii symbiotycznych w przewodzie pokarmowym. Ogranicza rozwój drożdżaków i bakterii patogennych. Pobudza perystaltykę przewodu pokarmowego. Jako przyprawa i zakwaszacz potraw zastępuje kwas octowy. Zastosowany na skórę działa ściągająco, przeciwgrzybiczo i antybakteryjnie. Obkurcza rozszerzone pory. Zmniejsza łojotok. Rozmiększa naskórek i masy rogowe w zaskórnikach. Płukanki z roztworu kwasy mlekowego stosowane są przy zapaleniu dziąseł, jamy ustnej, języka, gardła oraz narządów płciowych. Płukanki i nasiadówki z roztworu kwasu mlekowego doskonale ograniczają rozwój bakterii, grzybów i pierwotniaków chorobotwórczych w drogach płciowych. Stężony kwas mlekowy służy do usuwania (przyżegania) grzybic, brodawek, kłykcin (25-50% roztwory; w XIX wieku dochodzono do roztworów 80%). Do płukanek 0,5-2% roztwory. Do usuwania łupieżu przy łuszczycy 2% roztwory. Do pędzlowania błony śluzowej 10-15% roztwory. W stomatologii 1% roztwór wodny przy owrzodzeniach i zapaleniu dziąseł, roztwory 20% do usuwania kamienia nazębnego. Kwas mlekowy pomimo, że jest kwasem organicznym potrafi zniszczyć stal kwasooporną, co może zadziwić wielu technologów (uwaga na urządzenia!).

Kwas mlekowy poprawia łaknienie i przyswajalność składników pokarmowych.

W weterynarii i zootechnice do zakwaszania pasz oraz poprawienia strawności. Ogranicza rozwój bakterii i grzybów chorobotwórczych w przewodzie pokarmowym. Ponadto podobnie jak u ludzi – zewnętrznie.

W XIX wieku stosowany był powszechnie w leczeniu niestrawności u dzieci. Podejmowano próby zastosowania kwasu mlekowego jako środka uspokajającego, niestety nie potwierdzono takiego wpływu w późniejszych czasach. Używano w roztworach 20% do pędzlowania zmian gruźliczych krtani z dobrym ponoć skutkiem. Dla zmniejszenia bólu mieszano kwas mlekowy z kokainą.

Dzieciom podawano przy biegunkach 2% roztwór kwasu mlekowego w ilości 5-20 łyżeczek dziennie.

W mięśniach powstaje kwas d-mlekowy (prawoskrętny) podczas dużego wysiłku."

https://rozanski.li/1655/kwas-mlekowy-a ... medycynie/

"Kwas mlekowy – Acidum lacticum w dawnej medycynie
Lubię kwas mlekowy, dlatego pomimo, że pisałem o nim: http://rozanski.li/?p=286, dodam jeszcze trochę informacji.

Kwas mlekowy, zwany po dawnemu mlecznym, w XIX wieku zdobył rozgłos i sławę w leczeniu gruźlicy. W latach 40 i 50 XX udowodniono, że kwas mlekowy hamuje rozwój prątków Kocha (Mycobacterium tuberculosis).

Od dawna wiedziano, że kwas mlekowy wspomaga procesy trawienia białek, wzmaga apetyt, korzystnie wpływa na mikroflorę symbiotyczną przewodu pokarmowego.

Jak podaje dr Fr. Penzoldt (1891 r.), “o sile działania na rozwój bakterii nic pewnego powiedzieć nie można. Pewnem jest, że roztwór 5% nie niszczy zarodników wąglika”.

Jednakże polecano kwas mlekowy przy biegunkach, także u dzieci, bowiem w roztworach wodnych dawał efekt ściągania śluzówek, hamowania wysięków i łagodzenia wzdęć oraz in. objawów nieżytu żołądka i jelit.

Istnieją stare doniesienia, że kwas mlekowy działa uspokajająco, a nawet nasennie, przy czym w II połowie XIX wieku kategorycznie odrzucono te rewelacje. Nie potwierdzono doświadczalnie, aby kwas mlekowy działał nasennie. |
Kwas mlekowy stężony znalazł za to zastosowanie w dermatologii do niszczenia skórnych zmian (lek żrący wobec nabłoniaków, brodawek, “wilka” itd.). Nawet przypisywano mu szczególną właściwość, że niszczy przede wszystkim chorą tkankę, oszczędzając tę zdrową. Oczywiście dzisiaj trudno uwierzyć w “inteligencję”, czy też wybiórczość kwasu mlekowego; kwas to kwas, przyżega wszystko co napotka na drodze, nie mniej jednak też go uważam za bardziej przyjazny w tym zakresie niż kwas solny, azotowy, czy siarkowy powszechnie wówczas używane.

Ciekawe jest wykorzystanie kwasu mlekowego w leczeniu gruźlicy, szczególnie krtani; sam dr Penzoldt uznał to zastosowanie jako słuszne i uzasadnione. Roztworem 20% kwasu mlekowego pędzlowano gruźlicze zmiany w krtani, przy czym czasem stężenie to zwiększano stopniowo. Podkreślano, że zabieg wymagał ze strony lekarza zręczności, zdecydowania i wytrwałości, czasem użycia kokainy, jako środka znieczulającego, aby zmniejszyć dolegliwości bólowe. Podjęto również próby wziewania roztworów kwasu mlekowego przy błonicy.

Doustnie, jako środek poprawiający trawienie, przeciwbiegunkowy, roztwory 2% – 5-20 łyżeczek od kawy na dobę, to prawidłowa dawka. Miejscowo do pędzlowania przy owrzodzeniach gruźliczych roztwory 20%, czasem zwiększano koncentrację do 30-40%. Zmiany skórne najlepiej 60-80% kwasem traktować kilka razy dziennie.

Dr Fr. Oesterlen (1861 r.) kwas mlekowy (Acidum lactis, Milchsäure) uważa za naturalny składnik soku żołądkowego (obok kwasu solnego), podobnie zresztą jak dr Penzoldt, ponadto metabolit mięśni. Występuje w kwaśnym mleku i przetworach mlecznych. Także zaleca kwas mlekowy przy zaburzeniach trawiennych, wreszcie w leczeniu kamicy moczowej.

Dr B. A. Oks (1907-1910) opisał Acidum lacticum jako lek doustny przeciwgnilny, po 0,25-1 g lub po 5-20 kropli na wodzie ocukrzonej; do 20 g dobowo. Zewnętrznie 20-80% roztwory do smarowania gruźliczych owrzodzeń, szczególnie krtani i grzybowych granulacji. Przy dyfterycie i krupie do wdychania (15 kropli na 15-30 g wody); do płukania jamy ustnej, gardła, pochwy, opłukiwania narządów płciowych przy zakażeniach bakteryjnych i grzybiczych, stanach zapalnych, roztwory 1-2%, albo 1:100, 1:150 wody. Dla wyjaśnienia podam, że krup, czyli dławiec to postać błonicy, objawiająca się atakami duszności wskutek zwężenia szpary głośni.

Dr. R. Leszczyński (1930) podał, że kwas mlekowy niszczy komórki nowotworowe (epithelioma) i tkankę gruźliczą. Rozmiękcza wytwory rogowe. Przeciw brodawkom polecił: Rp.: Acidi lactici 0,5, Acidi salicylici 0,5, Collodii 4,0. D.S. Zewnętrznie. Smarować.

Kwas mlekowy – Acidum lacticum CH3-CH-OH-COOH, czyli kwas alfa-hydroksypropionowy występuje w postaci lewo- (L-), prawoskrętnej (D-) i mieszanej (racemiczny). Otrzymywany jest syntetycznie lub naturalnie na drodze fermentacji. Czysty kwas mlekowy jest bezbarwną gęstą cieczą, surowy przybiera barwę brązową, czarną lub brunatną o specyficznym zapachu. Do bakterii wytwarzających kwas mlekowy należy m.in. Lactobacillus delbrückii. W przemyśle spożywczym i paszowym służy jako zakwaszacz.

Kwas mlekowy jest alternatywą dla kwasu octowego. Nadaje się do pielęgnowania skóry i włosów (zakwaszania), szczególnie przy skłonnościach do łojotoku, ropni oraz grzybic. Roztwory 0,5-1% stosować do przemywania skóry i płukania włosów. Nie pozostawia zapachu, w przeciwieństwie do octu. Zmiękcza włosy i naskórek, ogranicza powstawanie łupieżu i zaskórników.

Dawniej, aby przedłużyć trwałość mięsa, płukano je w roztworach kwasu mlekowego (1-1,25%). Kwas mlekowy zakwaszał je, nadawał lekką twardość i opóźniał autolizę (rozkład enzymatyczny). Nie była to praktyka w żaden sposób szkodliwa dla konsumenta i bardzo przyjazna naszemu zdrowiu, w przeciwieństwie do obecnie stosowanych metod.

Kwas mlekowy jest cztery razy skuteczniejszy w hamowaniu Bacillus coagulans, niż kwas cytrynowy, octowy, jabłkowy, czy propionowy (Rice i Pederson, 1954). Jest inhibitorem wobec Mycobacterium tuberculosis, co potwierdzono doświadczalnie w 1950 r. (Dubos). Roztwory 1,5-2% hamują rozwój Salmonella sp., Pseudomonas sp. i Escherichia coli."

[cedric]

http://rozanski.li/1297/kwas-jablkowy-a ... ementacji/

Kwas jabłkowy – Acidum malicum w terapii i suplementacji
Kwas jabłkowy, czyli hydroksybursztynowy = hydroxysuccinic acid (ang. Malic acid, niem. Apfelsäure, fr. Acide malique) należy do kwasów karboksylowych (dwukarboksylowych), a zarazem hydroksykwasów. Jest kwasem owocowym. Wzór sumaryczny C4H6O5; HOOC-CH2-CH(OH)COOH.

malic

Kwas jabłkowy występuje w wielu ziołach, szczególnie w ich kłączach i owocach (np. borówka, żurawina, jabłoń, głóg, jarzębina, rzewień, tarnina). Szwedzki chemik Carl Wilhelm Scheele (1742-1786) wyodrębnił kwas jabłkowy z jabłek i agrestu w 1785 r.

Carl_Wilhelm_Scheele
Carl Wilhelm Scheele (1742-1786)

Kwas jabłkowy to naturalny metabolit uczestniczący w cyklu kwasów trójkarboksylowych (cykl Krebsa). W 6 etapie cyklu kwas bursztynowy jest utleniony do kwasu fumarowego przez dehydrogenazę bursztynianową; podczas tej przemiany FAD (dwunukleotyd flawinoadeninowy utleniony) po redukcji jest przekształcany w FADH2 (zredukowany). W 7 etapie następuje przekształcenie kwasu fumarowego do kwasu jabłkowego przy udziale fumarazy (hydrataza fumaranowa). Dochodzi wtedy do hydratacji (uwodnienia) fumaranu, przez co powstaje kwas jabłkowy. W 8 etapie cyklu, kwas jabłkowy zostaje utleniony do szczawiooctanu (kwas szczawiooctowy) przy pomocy dehydrogenazy jabłczanowej. NAD+ (dwunukleotyd nikotynamidoadeninowy utleniony) przyjmuje z enzymu (dehydrogenazy) wolną parę elektronów stając się NADH (zredukowanym).

W przemyśle spożywczym i farmaceutycznym kwas jabłkowy (DL-) jako E 296 pełni rolę regulatora kwasowości. Jest lepszym zakwaszaczem niż kwas cytrynowy, ale droższym. Dobrze rozpuszcza się w wodzie (132 g/100 ml wody) i etanolu. 1% roztwór kwasu jabłkowego ma pH 2,35. Zapobiega procesom brunatnienia owoców. Wzmaga właściwości przeciwutleniaczy. W środowisku kwaśnym hamuje wzrost wielu bakterii i grzybów, np. przy pH 3,98 jest inhibitorem dla gronkowca złocistego S. aureus (Nunheimer i Fabian 1940 r.). Dodawany jest do leków (syropy, zawiesiny doustne, pastylki do ssania) i produktów spożywczych (dżemy, galaretki, napoje, lody, soki, konfitury, herbatki smakowe w granulacie i proszku, cukierki). Ilość 0.362 do 0.408 kg kwasu jabłkowego jest równoważne 0.453 kg kwasu cytrynowego i 0.272 do 0.317 kg kw. fumarowego. Kompleksuje (chelatuje)wapń, miedź, magnez, mangan, cynk i in. Jabłczany metali są łatwiej przyswajalne przez organizm.

Kwas jabłkowy w temperaturze 150 stopni C traci wodę i przechodzi w kwas fumarowy.

Kwas jabłkowy występuje jako kwas D-jabłkowy o temp. topn. 101-102 stopni C; kw. DL-jabłkowy o temp. topn. 130-131 stopni C (racemiczny); kwas L-jabłkowy – o temp. topn. 100-101 stopni C, naturalnie występujący w roślinach i w organizmie zwierząt.

W handlu można spotkać kwas jabłkowy krystaliczny lub granulowany, barwy białej lub kremowej. Po podaniu doustnym działa pobudzająco na wydzielanie śliny i soku jelitowego; wzmaga perystaltykę jelit, zwiększa diurezę. W dawce 2-3 g działa rozwalniająco. Zapobiega atonii jelit. Małe dawki 0,5-1 g 1-2 razy dziennie działają prebiotycznie, pobudzając rozwój kwasolubnych bakterii saprofitycznych. Kwas jabłkowy ogranicza rozwój bakterii patogennych i chorobotwórczych grzybów.

Toniki, żele, kremy, mleczka zawierające 3-5% kwasu jabłkowego stosowane do przemywania skóry zapobiegają rozwojowi patogennej mikroflory na skórze, hamują nadmierne procesy rogowacenia naskórka i mieszków włosowych. Powstrzymują procesy tworzenia zaskórników. Toniki i kremy zawierające 3-5% kwasu jabłkowego działają też rozjaśniająco na cerę. Płukanki (w roztworze 1%) działają zmiękczająco i rozjaśniająco na włosy oraz przeciwdziałają rozwojowi niepożądanych bakterii i grzybów na skórze owłosionej.

Roztworem 3-5% można płukać jamę ustną przy kandydozie, bolesnych owrzodzeniach i nadżerkach oraz zapaleniu i osłabieniu dziąseł.

Roztworem 1% można opłukiwać narządy płciowe przy stanach zapalnych i infekcjach.

Kwas jabłkowy polecam do zakwaszania przetworów ziołowych, np. syropów, soków, niektórych maceratów. Działa bowiem na nie stabilizująco, a tworząc kompleksy z alkaloidami i biopierwiastkami sprawia, że te stają się bardziej przyswajalne.

Stężone roztwory kwasu jabłkowego mogą być użyte do peelingu i wygładzania skóry. Roztwory 10-15% kwasu jabłkowego (kąpiele stóp) zmiękczają zrogowaciałe pięty i stwardniałe paznokcie oraz pomagają w leczeniu grzybic.

https://allegro.pl/oferta/kwas-dl-jablk ... 6981471900

[cedric]

http://rozanski.li/542/goryczka-gentian ... toterapii/

"Goryczka – Gentiana w praktycznej fitoterapii
Rodzaj goryczka – Gentiana obejmuje co najmniej 6 gatunków krajowych (spośród około 18 gatunków), które nadają sie do celów leczniczych: goryczka wąskolistna – Gentiana pneumonanthe L., goryczka trojeściowa – Gentiana asclepiadea L., goryczka orzęsiona – Gentiana ciliata L., goryczka gorzkawa – Gentiana amarella L., goryczka krzyżowa – Gentiana cruciata L. i goryczka kropkowana – Gentiana punctata L. Wymienione goryczki są chronione w Polsce. Goryczkę do celów leczniczych można uprawiać, jest to jednak trudne, bowiem wymaga stworzenia warunków zbliżonych do naturalnych. Goryczki wchodzą również w mikoryzę z grzybami. Możliwa jest uprawa goryczki żółtej – Gentiana lutea L., która występuje naturalnie w Alpach. W XIX wieku podejmowano w Polsce próby jej uprawy. Zalecano wówczas drobne nasionka goryczki przysypywać próchnicą (humusem), a skiełkowane nasionka otulać mchem.

W Szwajcarii występuje około 30 gatunków goryczki.

Najbardziej popularne w fitoterapii są dwa surowce: korzeń goryczki żółtej – Radix Gentianae luteae i korzeń goryczki kropkowanej – Radix Gentianae punctatae. Goryczki wykształcają kłącza z korzeniami i to stanowi surowiec.

Goryczki zawierają w kłączach gorzką gencjopikrynę C16H20O9 (2-3%), która hydrolizuje pod wpływem enzymów do glukozy i gencjogeniny C10H10O4, pozbawionej gorzkiego smaku. W suchym surowcu występuje gencjamaryna C16H22O10 o silnie gorzkim smaku. Gentyzyna i gentiozyd (pochodne ksantonu) nie są gorzkie. Kłącze zawiera od 30 do 50% cukrów (trójsacharyd – gencjanoza, hydrolizuje do gencjobiozy i fruktozy; gencjobioza zbudowana jest z 2 cząsteczek glukozy ); ponadto tłuszcze ok. 6% (gencjosteryny, fitosterole) i alkaloidy pirydynowe (gencjanina). Bardzo gorzkim składnikiem goryczki jest również amarogentyna.

Amarogentyna, swertiamaryna i gencjopikrozyd należą do sekoirydoidów.

Substancje gorzkie goryczek na drodze odruchowej pobudzają wydzielanie śliny, soku żołądkowego, jelitowego, trzustkowego i żółci. Zwiększają perystaltykę przewodu pokarmowego, podnoszą kwaśność treści żołądka. Poprawiają procesy trawienia i wchłaniania mleczka pokarmowego z jelit do krwi i limfy. Regulują wypróżnienia. Pobudzają apetyt. Goryczki przyśpieszają przemianę materii i stymulują układ nerwowy, dając odczucie ogólnego pobudzenia. Goryczki mogą na niektóre osoby działać uspokajająco, ale równocześnie wzmacniająco. Wykazano właściwości hepatoprotekcyjne wyciągów z goryczek (ochronne na miąższ wątroby). Pomaga również przy zgadze. Pobudza układ odpornościowy układu pokarmowego (GALT).

Wskazania: bezsoczność żołądka, niedoczynność ślinianek, zaburzenia wydzielania enzymów trzustkowych; atonia jelit, zaparcia, zespół zaburzonego wchłaniania, ogólne osłabienie, niestrawność, wzdęcia.

Odwar – Decoctum Rad. Gentianae 5%: 1-2 szklanki odwaru wypić małymi porcjami w ciągu dnia. Nalewka goryczkowa – Tinctura Gentianae 1:5: 2-3 razy dz. po 3-5 ml w 100 ml wody zdrojowej. Vinum Gentianae (polecam zalać 1 cz. rozdrobnionych świeżych lub suchych kłączy 5 cz. wina wytrawnego; macerować przynajmniej 14 dni, przefiltrować) – mały kieliszeczek dziennie na wzmocnienie i usprawnienie trawienia.

Wyciągi z goryczki zastosowane na czczo i w większych dawkach mają właściwości przeciwpasożytnicze, głównie przeciwko delikatnym obleńcom i pierwotniakom.

W dawnej medycynie goryczkę zalecano podawać przy podagrze, reumatyzmie, zimnicy, blednicy (niedokrwistości), a zewnętrznie do okładania i przemywania ropnych ran.

Popularne było także winko: 15 g goryczki, 15 g skórki pomarańczowej, 15 g tataraku i 10 g anyżu wytrawić winem (1 l), przecedzić. Zażywać po 15 ml na czczo przy osłabieniu apetytu, złym trawieniu, przeciwko zaparciom, dolegliwościom wątrobowym i trzustkowym.

W sklepach zielarskich i aptekach dostępne są krople goryczkowe i kłącze goryczki."

[cedric]

choroba wrzodowa
Choroba wrzodowa przejawia się uszkodzeniem błony śluzowej żołądka lub dwunastnicy, wynikające z uszkadzającego działania kwasu solnego i enzymów proteolitycznych oraz zmniejszonej wydolności bariery śluzowej. Rozwojowi choroby wrzodowej sprzyjać może zakażenie bakterią Helicobacter pylori. Nie można jednak etiologii choroby wrzodowej zwalić wyłącznie na tę bakterię. Helicobacter pylori jest bakterią spiralną, Gram-ujemną, zasiedlającą błonę śluzową żołądka i jelita cienkiego. Optymalne pH dla tej bakterii jest jednak lekko kwaśne lub obojętne. Bakteria wywołuje przewlekły stan zapalny i nieżyt żołądka oraz dwunastnicy. Wydzielane przez Helicobacter antygeny przyciągają makrofagi i neutrofile oraz przyczyniają się do uwalniania mediatorów stanu zapalnego. Enzym Helicobacter – ureaza rozkłada mocznik do CO2 oraz NH3 (amoniaku), który neutralizuje kwas solny przeszkadzający w rozwoju bakterii. Bakteria ta może także sprzyjać rozwojowi raka żołądka. Enzymy Helicobacter degradują strukturę śluzu, który staje się płynny i zatraca właściwości osłaniające oraz ochronne. Organizm dąży do obniżenia pH soku żołądkowego (wraz z obniżeniem pH wzrasta kwasowość soku żołądkowego). Bakterie natomiast dążą do utrzymania najkorzystniejszego dla siebie odczynu. Powoduje to wzrost produkcji kwasu solnego, nieżytu, stanu zapalnego i powstania nadżerki w błonie śluzowej, a następnie wytrawienia rany, czyli wrzodu. Należy jednak pamiętać, że zakażenie Helicobacter pylori występuje u ok. 50% ludzi, podczas gdy choroba wrzodowa u około 10% osobników. Inne czynniki mają więc również wpływ na postęp i przebieg choroby wrzodowej. Rewelacyjne wiadomości głoszone przez dziennikarzy, i co gorsze również niektórych medyków, że choroba wrzodowa jest spowodowana bakterią Helicobacter pylori i wystarczy podać antybiotyk, aby ją załatwić i wyleczyć chorobę jest kolejnym mitem.

30-50% ludzi jest nosicielem Helicobacter pylori. Samo nosicielstwo przebiega u większości ludzi bezobjawowo. Bakterie te roznoszone są drogą bezpośrednich kontaktów (pocałunki). Używanie tych samych nie umytych sztućców także sprzyja zakażeniu bakterią. Helicobacter rozwija się szczególnie szybko w razie spadku odporności immunologicznej.

Warto tutaj wspomnieć także o kryterium Kocha, które pozwala na uzanie badanego drobnoustroju za czynnik etiologiczny danej choroby. Wprowadzenie do organizmu Yersinia pestis wywoła dżumę. Tymczasem wypicie hodowli Helicobacter pylori wywołuje przemijający nieżyt żołądka i jelita cienkiego, a nie chorobę wrzodową.